Internationale Vrouwendag: Ik ben geen feminist

Feminisme is onzin

Ik ben geen feminist. Zo, Dat is eruit. Sterker nog, ik wist pas van het bestaan van Internationale Vrouwendag toen ik lid werd van WBII. Van die club werd ook helemaal niet lid omdat het allemaal vrouwen zijn, maar vanwege de manier waarop de meeste leden omgaan met elkaar en met ‘nieuwe’ mensen. Het is in die zin gelukkig ook geen ‘girl power’ clubje. Maar goed, ik ben dus geen feminist. Ik ben namelijk voor gelijkwaardigheid. Punt.

Opzij

Mijn broer vond dat ik Opzij niet moest lezen. Hij probeerde me wat politiek op te voeden denk ik. Toch heb ik Opzij wel eens gelezen. In de mediatheek op de middelbare school. Heb hem zelfs een of twee keer gekocht denk ik. Kan me niet meer herinneren wat ik er precies van vond. Het is in elk geval nooit mijn lijfblad geworden. Dat komt denk ik toch, omdat het zo de nadruk op vrouwen legt. Positieve discriminatie. Niet het beste boek, maar het beste boek van een vrouwelijke auteur. Niet de beste bestuurder, maar de beste vrouwelijke bestuurder, etc. Niet zo mijn ding. Kan mij het schelen of iemand man of vrouw is, als het maar goed is. Maar goed, Opzij is dus het eerste waar ik aan denk, als ik denk aan feminisme. Gevolgd door de Dolle Mina’s en de kreet ‘Baas in eigen buik’.

Feminisme

En aan positieve discriminatie en girl power. Vrouwenemancipatie. Alles, zolang de nadruk maar ligt op de vrouw. In positieve zin. Of in negatieve, omdat de vrouw een slechte positie zou hebben en dat door derden opgelost moet worden.
Op Wikipedia wordt feminisme als volgt omschreven:

Feminisme – uit het Frans féminisme, van de Latijnse woordstam femina = vrouw – is de verzameling maatschappelijke en politieke stromingen of bewegingen die ongelijke (machts-)verhoudingen tussen mannen en vrouwen kritisch analyseren en vrouwenemancipatie nastreven.

In de Van Dale staat het al iets algemener:

fe·mi·nis·me (het; o)
1 het streven naar gelijke rechten voor vrouwen en mannen

Ik ben vooral geen feminist vanwege de omschrijving van Wikipedia. En vanwege de Dolle Mina’s. Naar mijn idee de meest gebruikte invulling van het woord feminisme. De nadruk ligt daarbij te veel op de vrouwen. Eventueel op het moeten vermannelijken. Op kort haar en tuinbroeken. Zonder BH en make-uploos over straat.

Gelijkwaardig, maar niet gelijk

Veel feministen willen meer rechten voor vrouwen. Willen dat vrouwen anders behandeld worden. Dat er zaken voor vrouwen geregeld moeten worden. Ofwel: dat anderen iets moeten regelen voor vrouwen. Ja, dahaaag. Is dat nou niet juist die afhankelijke positie waar de feministen zich uit wilden werken? Hallo! Word eens wakker! We moeten het zelf doen! We moeten niet huilend aan voor de deur van de Tweede Kamer gaan staan. Kom op zeg. Vrouwen worden bovendien al positief gediscrimineerd: ze krijgen zwangerschapsverlof wanneer ze kinderen krijgen. Gratis. Krijgen gewoon doorbetaald en ze mogen hun baan houden. Kost geld. Veel geld. En vrouwen eisen het op. Vinden het de normaalste zaak van de wereld. Het is een recht, dus ze zullen het krijgen ook. Maar bekijk het eens van de andere kant. Je wordt er vreselijk duur van. Tijdens dat verlof moet er iemand ingevlogen worden die jou kan vervangen. Dat zijn dus twee salarissen voor precies hetzelfde werk. (het UWV neemt een deel op zich, maar werkgever heeft kosten aan werving en selectie, opstellen arbeidsovereenkomst, extra administratie, inwerkuren, belastingen en premies etc. etc.) Vruchtbare vrouwen zijn dus potentieel erg duur om in dienst te nemen. Ook als je ze minder betaalt dan een man. Mannen en vrouwen zijn namelijk niet gelijk, maar wel gelijkwaardig.

Naar kunnen, niet naar geslacht, ras of leeftijd

In die zin gaat mijn opvatting over feminisme nog veel verder. We moeten mensen beoordelen op wat ze kunnen, niet op andere kenmerken. Werkgevers zouden mensen moeten betalen naar kwaliteit. Niet automatisch salarisverhoging omdat je ouder wordt. Je bent namelijk niet per sé beter wanneer je ouder bent. Als je nou sneller gaat werken of door ervaring betere kwaliteit levert, ja, dan hebben we het ergens over. Dan mag dat salaris om die reden wel om hoog, maar niet alleen maar omdat je toevallig jarig bent. Zo moet een salaris in de basis ook niet afhankelijk zijn van geslacht, ras of religie. Als jij je werk maar goed doet. Maar ja, zo’n vrouw die met zwangerschapsverlof gaat, moet worden doorbetaald, terwijl ze dan dus geen werk levert. Dat moet ergens gecompenseerd worden. In die zin zou de partner gewoon ook verlof moeten krijgen. Of we gaan vinden dat kinderen krijgen een eigen keuze is en je er dus ook voor kunt kiezen om met zwangerschapsverlof te gaan, onbetaald. Waar doorbetaling bij ziekte voor een werkgever misschien deels een incentive is om goed te zorgen voor zijn werknemers, is een potentieel zwangerschapsverlof een incentive om daar maar alvast voor te gaan sparen door een lager salaris te betalen.

Geen positieve discriminatie

Een van de redenen waarom ik geen feminist ben, is de positieve discriminatie die nagestreefd wordt. We moeten kennelijk niet zelf regelen dat we veel verdienen, een top positie krijgen binnen een bedrijf of andere organisatie, dat we veel verdienen, dat we thuis met onze kerels regelen dat zij ook een dag per week voor de kinderen zorgen, de was doen, koken en stofzuigen. Nee, dat moet opgelegd worden. Wij vrouwen kunnen namelijk niet voor onszelf zorgen. Daar hebben wij hulp voor nodig. Van anderen. Zoals van de overheid. Zo zwak zijn wij. Wij zijn het zwakkere geslacht en kijken met puppyogen naar de politiek en wachten af tot zij zaken voor ons regelen, zodat wij later met een vuist omhoog in de rechtbank kunnen staan om een hoger salaris te krijgen, omdat we dat eerder niet zelf wisten uit te onderhandelen. Kom op zeg! Neem eens eigen verantwoordelijkheid! Hop, trek die tuinbroek aan, knip je haren lekker praktisch kort en ga aan het werk!

Feminisme maakt onvrouwelijk

Het feminisme lijkt soms ook symbool te staan voor onvrouwelijkheid. We moeten vermannelijken. Omdat veel feministen vinden dat we gelijk zijn aan mannen, moeten we ons kennelijk ook op die manier verzorgen. Er zouden namelijk geen verschillen meer moeten zijn. Dus hop, haren lekker kort. Nog praktisch ook. Onflatteuze tuinbroek aan. In elk geval geen rok of jurk. BH mag uit. Make-up de prullenbak in. We zijn lang genoeg aangestaard om onze vrouwelijkheden. En dat willen we niet, want we zijn feminist, dus we zijn gelijk aan de man. Maar we zijn niet gelijk. We zijn gelijkwaardig. En we zouden gelijkwaardig behandeld moeten worden. Maar dus niet gelijk. Dat wil zeggen, naar mijn mening, dat wij prima ons vrouwelijk mogen kleden en mogen gedragen. Dat maakt ons echt niet meteen een sekssymbool. Waarbij een man zijn mannelijkheid en mannelijke karaktereigenschappen in de strijd gooit, kunnen wij vrouwen juist onze vrouwelijkheden in de strijd gooien. Dus in plaats van gel in ons haar, hebben we de krultang er even doorheen gehaald. In plaats van een gladgeschoren gezicht, stiften wij onze lippen. De after shave vervangen we door parfum. Het zorgvuldig uitgekozen pak, wordt een mooie jurk. Geen aktetas, maar een mooie doch praktische handtas nemen wij mee naar kantoor en besprekingen. Geen duur horloge om onze pols, maar een ketting en een armband. Zie je wel, er zijn eigenlijk niet zoveel verschillen! We hoeven niet onvrouwelijk te zijn om gelijkwaardig te zijn.

Neem het heft in eigen hand

Wil je dat er echt wat gaat veranderen? Begin klein, in je eigen omgeving. Maak jezelf niet afhankelijk van de overheid. Er zijn al genoeg randvoorwaarden geregeld tijdens de eerste en tweede feministische golf. Het is nu aan onszelf om dit goed in te vullen. We moeten opkomen voor onszelf. We moeten niet de mannen in de Tweede Kamer op laten komen voor ons. Als we fulltime willen werken én kinderen willen, kunnen we dat regelen. Met opvang en/of door afspraken te maken met het thuisfront. Nogmaals: dan maken we onszelf weer afhankelijk en was dat niet juist waar we van af wilden? Een quotum om een quotum is nooit goed. Mensen moeten zelf ontdekken dat een team uit mannen én vrouwen vaak het beste werkt. (Daar zijn eens mooie onderzoeken naar gedaan, maar die kan ik zo snel niet terugvinden)

Oké, ik beken. Ik ben een humanist.