We werken aan de eettafel en drinken thee. Vriend schenkt wat thee bij en morst een beetje op onze nieuwe eikenhouten tafel. De katoenen onderzetter gebruikt hij om de ge morste thee mee op te ruimen en de onderzetters voor onze glazen mee droog te maken.

Geef het beestje een naam

“Handig hè, zo’n katoenen onderzetter”, zeg ik tegen hem. “Ja, handig zo’n katoenen pannenlap”, reageert hij. We zijn allebei jurist. De rode onderzetter met metalen ring heb ik bij H&M inderdaad gekocht als pannenlap.
“Als hij rond was geweest, hadden ze het als onderzetter verkocht” zeg ik bijdehand. “Die je heel goed als pannenlap kunt gebruiken! Het is Amazing Mike!” “Kijk”, zegt hij met een nep-Amerikaans accent, “het is een pannenlap en onderzetter in één. Really amazing. It’s unbelievable!”

Verkooppraatjes

Het doet me denken aan reclame. Hoe we ons soms voor het lapje laten houden. Wat moeten we geloven van reclame? In hoeverre laten we ons manipuleren door mooie verkooppraatjes? Ik geloof altijd graag dat ik er maar gedeeltelijk vatbaar voor ben. Dat ik zie wanneer iets geloofwaardig is of niet. Dat ik herken wanneer ik tot de doelgroep behoor. Bovendien trek ik zo erg mijn eigen plan, dat de reclames weinig vat op me hebben.

Manipulatie

Maar hoe zit dat met de gemiddelde Nederlander. Vaak genoeg verbaas ik me over mensen die reclame-uitingen gewoon voor waar aannemen. Die het niet in twijfel trekken en er niet een paar seconden over nadenken. Ze gaan blind af op wat ze zien. Ze ontdekken niet eens altijd dat iets anders is dan zoals het hen is voorgesteld. Als ze het wel ontdekken klagen ze steen en been.

Goede betutteling

Hoe betuttelend reclamewetgeving ook kan zijn, als ik al zie hoe erg mensen vallen op en over de huidige reclame, die meestal braaf volgens de regels is, hoe erg zou het dan zijn als we er geen regels voor hadden? Honderden scenario’s flitsen door mijn hoofd. Ik ben tegen betutteling. Tenzij het nuttige betutteling is. Denk ik.