Handleiding omgaan met Interview Aanvragen

Interview voor Omroep Max

Je bent zo stom geweest om hoog in Google te eindigen. Op bepaalde onderwerpen word je makkelijk gevonden. Je bezoekersaantallen en bijbehorende mails en telefoontjes groeien harder dan je beseft en harder dan je aankan. Op een gegeven moment krijg je een telefoontje van een journalist. Wat doe je?

Student of journalist?

Studenten help je graag. Je wil tenslotte dat ze later goede journalisten worden en je weet maar nooit waar ze terecht komen. Maar je gaat niet hun huiswerk maken. Bovendien heb je nog massa’s comments en mails weg te werken en heb je tussendoor klanten die mailen. [sarcastisch]Zó vervelend, klanten. Zucht.[/sarcastisch] Dus een student help je wanneer je daar nog wel even tijd voor over hebt en je denkt dat ze wat nuttigs te vragen hebben. In elk ander geval scheep je ze af met “Sorry, geen tijd”. Nemen ze genoegen mee, hoor je nooit meer wat van. Lekker makkelijk.
Maar ja, als een journalist belt, wat dan?

Je staat net lekker in de file wanneer een journalist belt

Elke dag gaat er wel wat mis. Gedoe. Planning loopt in de soep. Stond ik net lekker in de file (op de bijrijders stoel) me te ergeren aan al die mensen die zo nodig van baan moeten wisselen, gaat de telefoon. Onhandig. Maar ja, ik neem op. Kan een klant zijn. En ach, wellicht kan ik wel wat advies geven zo vanuit de auto. Wordt mijn to-do list tenminste niet langer.
Blijkt een redacteur van een TV-programma. Ze vertelt hoe ze me gevonden heeft en vraag vriendelijk of ik vandaag tijd heb. “Nee”, denk ik. “Natuurlijk”, zeg ik. Ik leg nog net uit dat het wel een logistieke uitdaging zal worden, maar dat het gaat lukken. Het zal maar een kwartiertje duren, zegt ze. Fijn, dat krijg ik er nog wel ergens in gepropt. Het tijdstip dat ik aangeef komt hen goed uit. Zo goed, dat ze vragen of het ook 45 minuten eerder kan. “Nee”, denk ik. “Moet lukken”, zeg ik. Vijf minuten te laat kom ik op de afgesproken locatie aan. De journalisten komen in twee etappes aan. Later.

En kwartier van 135 minuten

Het zijn leuke en gezellig journalisten. Denken mee. Zijn trots op hun nieuwe camera en zijn blij met mijn medewerking en mijn duidelijke antwoorden. Of ze nog een paar ‘over the shoulder’ en een shot van mij werkend achter mijn bureau mogen maken. Zij wel.
Afijn, een kwartier van 135 minuten later staan ze weer buiten. Mijn schema totaal in de war gegooid en ik loop hopeloos achter.

Iets met haast en spoed

Geen tijd voor dat interview, eigenlijk. Nog minder tijd om (goede) afspraken te maken. Bij de uitzending ontbreekt mijn naam. K * T. Stress en alle investering voor niets geweest en wat ik die dag eigenlijk moest doen niet af kunnen maken. Ik doe het nooit meer! Ik stuur een vriendelijke mail met de vraag waarom mijn naam er niet bij stond. Gelukkig hebben we uitzending gemist waar fouten nog enigszins hersteld kunnen worden. Ik krijg duizend maal excuses en een virtueel bloemetje.

Handleiding omgaan met interview aanvragen

Je loopt rond als een kip zonder kop. Denkt dat die interviews leuk zijn en ach, je helpt er iemand mee.
Je zegt dus altijd ja, ook als je nee had moeten zeggen.
Je doet de gekste dingen. Tsja, het zijn toch journalisten. Ze kunnen je maken en breken zeggen ze. Machtige mensen hoor, die lui met een camera, microfoon en/of pen. Je luistert braaf naar de bevelen die gesteld worden als vragen. Je denkt nog dat je het leuk vind ook, tot het te laat is.
Zodra de smsjes binnenstromen “ik heb je gezien op TV!” ben je al het gedoe weer vergeten.
De volgende keer zeg je gewoon weer ja, ook als daarvoor potentieel de opdracht van je leven mee misloopt. (Gelukkig weet je dat op dat moment niet, omdat je een interview aan het geven bent. Stelt weer gerust, niet?)

“Wat heb je nou geleerd, Charlotte?”

Wat ik van dit soort voorvallen leer? Helemaal niets.
De eerstvolgende keer zei ik als een naïef blond meisje gewoon weer ja. Misschien moet ik mijn haarkleur eens aanpassen op die sporadische naïviteit.