door Rosanna Funnekotter

Mijn blogexperimenten zijn zo succesvol als de gemiddelde souflé: In het begin ben ik er van overtuigd dat ik nu echt het goede recept hebt gevonden en dat ik hiermee schaamteloos de show ga stelen, maar uiteindelijk stort de boel toch hopeloos in. Alles wat dan nog rest, is de schaamte en een zielig hoopje ingestorte dromen.
Ik ben misschien wel 4 blogs gestart. Heb zeker twee domeinnamen gekocht. Talloze uren zijn verspild aan het maken van de perfecte minimalistische grijs-met-witte lay-out. Ontelbare beloftes zijn gebroken. Mijn drie abonnees heb ik bruut bedrogen. “Ik ben weer terug, vanaf nu elke week een post!” NOT

Bloggen is symbolisch

Bloggen staat eigenlijk symbool voor mijn leven. Ik vind het wel leuk, maar ik weet bij god niet wat ik wil en wie ik ben. Het ene moment heb ik mijzelf uitgevonden als nieuwste Student Food blogger en zie ik mij zelf al, trés charmant, met een geruit schortje achter mijn gasstelletje staan. Een dag later heb ik mijzelf omgedoopt als meedogenloze criticus, want mijn mening geven kan ik als de beste. Weer een week later vind ik die cynische kant van me absoluut verwerpelijk en neem ik me voor alleen nog maar te bloggen over waar ik blij van wordt.
Zo gaat het ook met mijn carrière keuzes. Ik hoefde niet naar de studiebeurzen, want ik wist toch al zeker dat ik naar de Kleinkunstacedemie of het Conservatorium zou gaan. Ik behaal dit jaar echter mijn titel als Meester in de Rechten… U snapt hem denk ik wel.

Alles of niets

De reden dat het onderhouden van een succesvolle blog mij tot op heden nooit is gelukt, heeft denk ik zijn wortels in dit levensprobleem. Ik wil niet alleen over alles schrijven, ik wil dan ook eigenlijk zelf de foto’s maken. Foto’s van anderen gebruiken is namelijk not done. Als we dan toch bezig zijn, wil ik ook filmpjes. Maar als ik filmpjes maak, dan moet ik eigenlijk ook de muziek voor eronder schrijven, want dat zou pas écht leuk zijn. De niet te stoppen stroom aan ideeën en de drang om te voldoen aan het perfecte plaatje dat zich onbuigzaam in mijn hoofd afspeelt, leggen me volledig lam. Het ‘vinden van mijn niche’ zoals zoveel bloggers als basaal betitelen, lijkt mij een onmogelijke opgave. Net als ‘bloggen over waar je hart sneller van gaat kloppen’. HOW THE FYING FUDGEBALLS AM I SUPPOSED TO KNOW?!
Hield ik maar ‘gewoon’ van make-up, yoga, of victoriaanse postzegels. Maar ik vind alles eigenlijk wel leuk, alleen niet leuk genoeg om daar echt week in, week uit over te schrijven.

Dit keuzeprobleem draagt ook niet bij aan mijn paralyserende perfectie. Gewoon maar wat aanrommelen is natuurlijk ondenkbaar en als ik al geen invulling kan geven aan de blog basics, waarom begin ik er dan überhaupt aan? Ik moet eigenlijk voordat ik mijn Rosiegoes… 5.0 de lucht in gooi eerst op een fotografiecursus, Twittercursus, SEO-cursus en minstens 20 boeken gelezen hebben voor recensies en 10 interessante onderwerpen hebben zodat ik consistent kan produceren. Posts op zichzelf moeten natuurlijk ook goed, lang, interessant en prikkelend zijn. Oh en uniek, want als iemand anders er over geschreven heeft vind ik het niet meer de moeite waard.
Als ik dan eindelijk de moed bij elkaar geraapt had om (stipt volgens mijn ambitieuze blogplanning) op maandagavond een post te schrijven, dacht ik steevast na drie zinnen: “Er is toch geen hond die dit gaat lezen. Wie zit er nou te wachten op mijn post over mijn summer must haves? Dit is toch gewoonweg pathetisch?”

Ego much?

Waarom ik het dan voor Charlotte’s Law wel kan? Omdat het niet mijn eigen blog is en ik me lekker kan verschuilen achter de goede reputatie van een ander. Wat ook zeker mee helpt is dat ik er van verzekerd ben dat er meer dan drie mensen zijn die het lezen. Ik schaam me dood als ik de ‘1 follower’ op mijn jongste blog zie staan. Echt, who am I kidding?
Charlotte’s Law heeft daarentegen 20.000+ unieke bezoekers per maand, dus werden mijn blogs ook gelezen en kreeg ik zowaar bewijs van! Een leuk compliment op Twitter of onder aan de post, gaf een enorme boost aan mijn zelfvertrouwen. Dat kreeg ik op mijn blog nou nooit. Zodra ik merkte dat mijn schrijfstijl in de smaak viel, of mijn onderwerpkeuze werd gewaardeerd, ging het me een stuk gemakkelijker af. Ik dacht niet langer om de haverklap “moeilijk hè, bloggen?” en doordat ik er meer lol in kreeg, schreef ik ook regelmatiger. Ik werd gezien en dat was leuk.

Als beginnende blogger is het echter verdomd eenzaam. Je stort je hart en ziel uit in een blogpost of je maakt een fantastische layout en geen haan die er naar kraait. Ja, je moeder misschien, maar daar doe je het natuurlijk niet voor (sorry mam). De content die het zo ver heeft geschopt dat ie door je innerlijke Jerney Kaagman is goedgekeurd, verdient toch minstens een paar suffe comments? Een beetje jammer dat je bij je domeinnaam niet ook een aantal enthousiaste volgers kan kopen. Maar ja, zelfmedelijden heeft natuurlijk ook geen zin. Tenzij je er over kunt bloggen natuurlijk…

Durf jij nog?

Als je het na deze post nog aan durft om met bloggen te beginnen, of meer over het bloggen zou willen leren, dan is het Wetboek voor Bloggers misschien iets voor jou. Het is in ieder geval zeker iets voor mij, want hoe depressief ik er ook van kan worden, blijft het me toch steeds weer prikkelen.

Ik beloof plechtig dat ik over 4 weken een uitgebreide review geef en zal vertellen hoe dit boek mij uit mijn blogblubber getrokken heeft. Geloof jij het?

Klinkt dit alles je bekend in de oren, of heb je andere blogproblemen? Laat het achter bij de comments!